Savrulurken düşlerim hayallerine
Yalnız ve biçare kaldım öylesine
Umutlarımın kaleleri düştü
Kırlangıç çığlıkları hava da asılı kaldı
Gökkuşakların da umudun rengi yok
Cemreler dipsiz kuyulara düştü
Tenha sokaklar hülyalar
Aradığım seslere karıştı
Buselerinden ümidimi kestim
Bilgi hazinem yağmalandı
Moğol çerilerinden insaf aradım
Yıkıldı aşkımın burçları
Hüzün ırmağı çağıldıyor şimdi
Kutlu kitap okunmuyor
Bahar özlemleri bitti
Gurbet sıradağlar gibi önümü kesti
Biliyorum artık nafile düşlerim
Cebrail kendi göklerinde kaldı
Elveda gerçek
Düşerken iki damla gözyaşım
Melal yoldaşım oldu
ALİ BÜYÜKÇAPAR
